zaterdag 22 december 2012

Christmas






Allemaal bedankt voor jullie reacties op de foto's en de geschreven tekst van mijn vorige blog "Amaryllis, een naam uit een sprookje". Meest favoriet uit deze serie was de tweede bloemenfoto, de Amaryllis met schaduw van de stamper en de laatste, die in de bloem genomen is. Ook bedankt voor al jullie reacties in het afgelopen jaar.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog and all other blogs this year. I hope we keep in touch, also next year, and of course I will visit you on your own blog.

Groetjes/Greetings, Joke

zondag 16 december 2012

Amaryllis, een naam uit een sprookje


Amaryllis was in de Griekse oudheid een beeldschoon jong meisje. Alle jongens uit het dorp waren gek op haar, maar dat interesseerde haar niet. Ze hield er van om bloemen te plukken en op een mooie voorjaarsdag ging ze daarvoor hoog de bergen in. Voor haar uit liep de herdersjongen Alteo. Even hield ze haar adem in.......wat was hij knap. Op slag werd ze verliefd op hem. Ze probeerde zijn aandacht te trekken, maar hij had geen oog voor haar. Iedereen in het dorp wist dat zelfs de mooiste meisjes hem niet boeiden. Alleen bloemen interesseerden hem. Hij had vaak gezegd: "ik zal mijn liefde geven aan haar die mij een nieuwe bloem kan brengen".


Het bolgewas dat wij Amaryllis noemen is in feite de Hippeastrum. De bloem lijkt precies op die van de Amaryllis belladonna, een ander bolgewas. De Hippeastrum is te herkennen aan de holle bloemstengel en is in vele kleuren verkrijgbaar. De steel van de Amaryllis is daarentegen gevuld en de bloem is van oorsprong roze-rood.



Wanhopig bezocht Amaryllis in de tempel een priesteres. Deze prieseres had volgens zeggen contact met de goden en kon hun profetieën "vertalen" voor de gewone mensen. Aan haar vroeg Amaryllis hoe ze Alteo aan zich kon binden. “Bij de uitgang van de tempel” sprak de priesteres “staat een beeld met een koker pijlen met weerhaakjes. Neem die mee. Sta om twaalf uur ’s nachts op, steek een pijl in je hart -je gaat er niet dood aan-, loop op blote voeten naar Alteo, klop aan de deur en vertel hem hoeveel je van hem houdt. Geef de moed niet op als hij niet open doet. Ga net zolang door tot je succes hebt.” En dat deed ze. Maar de deur bleef elke keer dicht.




Nacht na nacht herhaalde ze dit. Het bloed vloeide rijkelijk en op de dertigste dag was Amaryllis zo verzwakt dat ze alleen nog maar kon fluisteren dat ze van Alteo hield. Plotseling zag ze dat op de plek waar al die nachten haar bloed gevallen was, prachtige roze-rode bloemen met grote kelken groeiden. “Alteo”, riep ze met alle kracht die ze nog in zich had “ik heb een nieuwe bloem uit mijn bloed doen opgroeien”. De deur vloog open. Alteo omhelsde haar en huilde bittere tranen. Ze leefden daarna nog lang en gelukkig en de bloem, die kreeg de naam "Amaryllis".








Bovenstaand verhaal is een vrije bewerking van een oude Griekse mythe over de naamgeving van de Amaryllis. Wat de foto's hieronder betreft hadden mijn man en ik ieder een andere mening. Wat is nou de mooiste?  De wat minder "harde" foto in pasteltinten of juist de ander? Ik laat de keuze aan jullie over.






Allemaal bedankt voor al jullie reacties op mijn vorige blog "Wintergasten aan de poldertafel". Meest favoriet uit deze serie waren de twee bloemenfoto's met rijp en de 1e landschapsfoto. Eerlijk gezegd waren dat ook mijn favorieten.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch and of course I will visit you on your own blog.

Groetjes/Greetings, Joke

zondag 9 december 2012

Wintergasten aan de poldertafel


Gelijk als ik wakker word hoor ik het al. De regen klettert tegen de ruiten en hier en daar hoor ik het huis kraken door de wind. Bah, weer regen, wind en grijs weer.

De laatste paar dagen liggen nog vers in mijn geheugen. De sneeuw was een welkome afwisseling op al de grauwheid die er aan vooraf ging. Een vers pak hagelwitte sneeuw had de polder in één dag veranderd in een prachtig winters landschap. Als kind was ik al dol op sneeuw en het liefste loop ik ook nu nog -lekker warm aangekleed- in een sneeuwbui buiten. Enthousiast zie ik dat de neer dwarrelde sneeuwvlokken zelfs de meest grauwe straten een sprookjesachtige uitstraling geven. Geluiden worden door het sneeuwdek gedempt en de wereld lijkt stukken stiller.

Maar in de nog wat mistige polder is het desondanks een behoorlijk kabaal. De zon is inmiddels voorzichtig boven de horizon uit gekomen. Duizenden kolganzen, die vanuit de broedgebieden in Rusland en Groenland zijn neergestreken rondom natuurgebied De Groene Jonker, zijn -aan hun luidruchtige conversatie te horen- kennelijk al uren wakker. Vanuit de plassen van het natuurgebied, waar ze een veilige slaapplaats hebben gevonden, stijgen ze 's morgens met honderden tegelijk op om naar de graslanden in de polder te gaan waar ze fourageren. Je moet wel geduld hebben om er op te wachten, maar als ze met zijn allen luid gakkend opstijgen en over je heen vliegen, dan is dat het dubbel en dwars waard. Wat een indrukwekkend schouwspel.







Honderden Kolganzen stijgen op om -nadat ze over me heen gevlogen zijn- achter me in de weilanden weer te landen. Ze eten voornamelijk gras. Omdat dat niet zo goed verteert als bij koeien halen ze er veel minder voedingsstoffen uit..Daarom eten ze de hele dag.

Kolganzen, Greater White-fronted Geese (Anser albifrons). Na een vlucht van 2200-3800 km komen ze hier aan om te overwinteren. Kolganzen vormen een paarband voor het leven.



De zwarte buikstrepen zijn kenmerkend voor Kolganzen. De jongen van dit jaar hebben die nog niet. Daarnaast heeft deze gans een witte vlek rond de snavelbasis ( de 'kol').

Deze en de volgende foto: Uitgebloeide bloem (het zou een paardenbloem kunnen zijn) uit de Compósitae-familie met rijp en sneeuw



Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en lovende woorden op mijn vorige blog "Here comes the sun...(2)". Meest favoriet uit deze serie waren de twee bloemenfoto's met rijp. Alhoewel ik alle soorten fotografie boeiend vind, hebben bloemen een speciaal plekje in mijn hart.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch and of course I will visit you on your own blog.

Groetjes/Greetings, Joke


zondag 2 december 2012

Here comes the sun........(2)

Nadat de dagenlang durende mist opnieuw verdreven is, lijkt de polder schoon gewassen onder de nattigheid vandaan te komen. Zo nu en dan schijnt zelfs de zon. Een ongekende luxe, want het westen van het land is er de laatste weken met het aantal zonuren bekaaid vanaf gekomen.

Geen tijd te verliezen dus. Natuurgebied De Groene Jonker heb ik al een tijd niet bezocht. Ik heb er dan ook geen flauw idee van welke vogels er momenteel zullen zitten. Het is een koude ochtend. De eerste nachtvorst heeft zich inmiddels ook in het westen aangediend en die wilde bloemen die het nog aangedurfd hebben om hun bloemen te openen, vangen nu met bevroren kopjes het ochtendlicht op.


Boterbloem, Buttercup (Ranunculus)

Rode klaver, Red clover (Trifolium pratense)

Ondanks de kou pak ik de fiets. Nog geen paar honderd meter van mijn huis schieten twee fazanten weg tussen de laatste op het land staande spruitenplanten. Even later verschijnt in de verte het watergebied van De Groene Jonker. Zelfs zonder verrekijker kun je zien dat het er vol ligt met watervogels. Ganzen?

In de naast me gelegen sloot hebben veel meerkoeten zich verzameld. Even verderop staat aan de linkerkant een zilverreiger zijn kostje bij elkaar te scharrelen, terwijl een aantal fazanten aan de rechterkant hetzelfde doen.


Meerkoet (Fulica atra)

Op deze en de volgende foto de Zilverreiger, Great Egret (Ardea alba)



Twee foto's van Fazanten, Pheasant  (Phasianus colchicus)



Zodra ik de plassen van het natuurgebied bereikt heb, zie ik dat honderden kieviten er middenin zitten. Ik heb altijd gedacht dat kieviten alleen in de weilanden te vinden zijn. Dat ze nu in het water zitten is een volslagen verrassing voor me.


Kieviten, Lapwings (Vanellus vanellus)

Ondanks het niet al te vroege uur heerst er diepe rust op het water. De meeste bewoners staan op één poot in het ondiepe water. De kop in de veren. Jammer genoeg zitten ook de wintertalingen te dutten. Binnenkort zal ik nog eens terug gaan in de hoop dat ze er nog zitten en wat actiever zijn. Na een uur hou ik het voor gezien. Een ijskoude noordenwind is inmiddels opgestoken en behoorlijk aangetrokken. Het is waterkoud in de open polder. Hier en daar zie ik nog een moedige fotograaf tussen de rietpollen verdwijnen, ijsmuts op, statief over de schouder. Zelf hou ik het voor gezien en ga terug naar huis voor een warme kop koffie.


Op deze en de volgende foto's Kieviten (Vanellus vanellus) en Wintertalingen (Anas crecca). Het mannetje van de Wintertaling, een kleine eendensoort, is overwegend grijs en heeft een kastanjebruine kop met daarop rond het oog een glanzend groene vlek. Andere opvallende kenmerken zijn een horizontale witte streep op beide flanken en een helder, okergele vlek op de anaalstreek. Vrouwtjes zijn bruin, met uitzondering van een kleine groene spiegel (achterkant van de vleugel)





Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en lovende woorden op mijn vorige blog "Tranen van de mist".
Alhoewel de meningen verdeeld waren over de mooiste foto uit de serie, was foto 2 (de uit de sloot komende mist) de meest genoemde kandidaat.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch and of course I will visit you on your own blog.

Groetjes/Greetings, Joke