donderdag 28 februari 2013

Herinneringen (foto-opdracht)


An English version between photo 1 and 2


Toen ik het thema voor de foto-opdracht van februari bij Yvonne las, vroeg ik me af wat ik daar nu mee moest. Een thema waar je werkelijk alle kanten mee uit kan en dat is natuurlijk ook de bedoeling (compliment, Von, voor je gekozen onderwerpen!). Ik besloot te kiezen voor "veroudering", maar dan op een andere manier dan wanneer het een object betreft.

Bij "veroudering" hoort voor mij ook "vergankelijkheid". Beide woorden hebben naar mijn idee een andere inhoud. “Veroudering” is iets dat je ziet, ”vergankelijkheid” is meer gevoelsmatig. Het heeft iets weemoedigs, iets dat geweest is en wat ongrijpbaar is geworden. De foto die ik wilde maken moest beiden omvatten en zelf het verhaal vertellen. Uiteindelijk zijn het er twee geworden.

Toen ik mijn vader (91 jaar en fan van mijn fotoblog) vroeg of hij mee wilde werken aan een foto-opdracht vond hij dat direct een leuk idee. Vaak vertelt mijn vader dat zijn leven als een zucht voorbij gegaan is. En juist dát heeft mij op het idee gebracht om deze foto’s te maken.





“I always think everything is going to last forever, but nothing ever does. In fact nothing exists longer than an instant, except the things that we hold in memory” 

Sam Savage, Firmin

When I read the theme for the photography assignment (I chose "Aging") of February on Yvonne’s blog, I wondered  how I should tackle this. The theme is so many-sided and of course that is the intention.

With "Aging" comes the word "Impermanence". Both words have a different meaning in my opinion. "Aging" is something that you can see, "impermanence" is for me more a feeling. There is some melancholy in that word. It is something that has passed forever, something elusive. The picture I had in mind should include both meanings and tell the story itself. Finally I ended up with two pictures.

When I asked my father (91 years and a fan of my photoblog) if he was willing to help me with this assignment, he loved the idea immediately. Often my father told me that his life had passed as a breath. And that is precisely what gave me the idea to take these pictures.




Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
The photos are enlarged even more beautiful. Click on the first picture.


Allemaal bedankt voor jullie reacties en lovende woorden op de foto's van mijn vorige blog "Raynox DCR-250". De foto's 2 en 5 werden het meest als favoriet genoemd.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch. Of course I will visit you on your own blog, although it may take sometimes a little longer.


Groetjes/Greetings, Joke

zaterdag 23 februari 2013

Raynox DCR-250


An English version between photo 1 and 2


Macrofotografie vind ik erg verslavend. Binnen de mogelijkheden van mijn camera heb ik in de afgelopen maanden al veel geprobeerd, maar toch ben ik altijd op zoek naar nog weer een nieuwe uitdaging. Kan het nog mooier, extremer, spannender?  Loop ik tegen de grenzen van mijn camera aan of  kan er toch meer dan ik denk? Vaak heb ik wel bedacht hoe ik iets wil vastleggen en welke sfeer ik over wil brengen, maar hoe zet je die ideeën om in beelden?

Al enige tijd overwoog ik of ik een macrolens voor mijn camera zou kopen of dat ik zou overstappen op een andere camera. Maar omdat ik nog steeds niet heb besloten welke dat moet worden (DSLR of Systeemcamera), heb ik toch eerst die macrolens, een Raynox DCR-250, nog gekocht.

En een uitdaging is dat zeker. Het scherptediepte-gebied is uiterst klein en welke instellingen ik op mijn camera moet gebruiken is nergens terug te vinden. Uiteindelijk heb ik ongeveer alles handmatig ingesteld, waarna de eerste toonbare foto’s uit de camera kwamen. Ik ben overigens nog lang niet uitgestudeerd op deze lens.

Ik heb als studie-object de klokjes van witte (Muscari botryoides Album) en blauwe druifjes (Muscari botryoides) gefotografeerd, die niet groter dan een paar millimeter zijn.




I find macro photography very addictive. Within the capabilities of my camera I have tried much in the recent months, but I am always looking for new challenges. Is it possible to create better images, more extreme, more exciting?  Do I run up against the limitations of my camera? Or are there more possibilities than I think? Often I know in what way I want to capture my objects, but how can I catch the atmosphere and my ideas into images?

For some time I hesitated between buying a new camera or a macro lens for my current camera. But as I still have not decided what I want to buy (DSLR or mirrorless system), I have now bought the macro lens, a Raynox DCR-250.

And that is certainly a challenge. The depth-of-field is extremely small and I can find nowhere which settings I should use on my camera. Finally I ended up by setting everything manually and thereafter I took the first reasonable photos. I am still not satisfied for hundred percent but it is a start. I'm sure that I have to practice more with this lens.

For my study I photographed the bells of the white Muscari botryoides Album and the blue Muscari botryoides. Both not larger than a few millimeters.











Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
The photos are enlarged even more beautiful. Click on the first picture.



Allemaal bedankt voor jullie reacties en lovende woorden op de foto's en tekst van mijn vorige blog "The Magic Swan". Foto 4 werd het meest als favoriet genoemd.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. I hope we keep in touch. Of course I will visit you on your own blog, although it may take sometimes a little longer.



Groetjes/Greetings, Joke


zaterdag 16 februari 2013

The Magic Swan


Click HERE for an English version



Peter was de jongste uit het gezin. Dagelijks werd hij door zijn twee oudere broers gepest. Verdrietig liep hij op een dag hout te sprokkelen in het bos, toen een aardige oude dame hem op zijn schouder tikte. “Vertel me eens” zei ze vriendelijk “waarom je zo’n verdriet hebt”. Met horten en stoten vertelde hij het haar. “Maar waarom blijf je dan in dat huis?” vroeg ze. “Ik weet iets veel beters voor je. Ga bij zonsondergang naar die dikke boom daar verderop. Daar ligt dan een oude man te slapen. Hij heeft een zwaan vastgebonden aan een boom.




Maak die, zonder de man wakker te maken, los en neem hem mee. Iedereen zal daarna vol bewondering naar de prachtige veren van de zwaan kijken en er een veer uit willen trekken. Als ze die veer vast pakken zal de zwaan luid protesteren. Op dat moment zeg jij “Zwaan, kleef aan” en zullen ze aan de zwaan vast zitten. Ik geef je een toverstokje om ze uiteindelijk ook weer los te maken. Loop met je gezelschap naar de grote stad. Daar woont een prinses die nog nooit gelachen heeft. Haar vader looft een beloning uit voor diegene die haar aan het lachen maakt. Als jij dat kan, is je geluk verzekerd. Maar vergeet dan je oude weldoener niet."




En precies zo gebeurde het. Met de zwaan onder zijn arm liep Peter in de richting van de stad. Steeds meer mensen kleefden aan de zwaan vast, telkens als ze een veer wilden pakken en Peter zijn magische woorden had uitgesproken. Terwijl ze de grote stad in liepen zagen ze een koets uit tegenovergestelde richting komen. Daarin zat een beeldschoon maar droevig kijkend meisje. Op het moment dat ze Peter met de zwaan en de hele rij mensen zag, barstte ze in lachen uit. Ze liet de koets keren en samen gingen ze in optocht naar het paleis.




De koning, die intussen alles al had gehoord, gaf Peter zijn beloning. Een groot stuk land en de belofte dat hij met de prinses -die als een blok voor hem gevallen was- mocht trouwen. En zo kwam alles goed. Peter raakte met zijn toverstokje de rij mensen aan, die daarna weer vrij waren, de zwaan vloog weg en de oude vrouw, aan wie hij zijn geluk te danken had, werd hoofd van de huishouding in het paleis. Peter en zijn prinses leefden daarna nog lang en gelukkig.




Bovenstaand verhaal is een vrije bewerking van een oud sprookje. Het is niet bekend wie het geschreven heeft. In 1892 verscheen het in The Green Fairy Book, een verzameling sprookjes, van de Schotse dichter en schrijver Andrew Lang.




Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
Enlarged the photos are even more beautiful. Click on the first picture.



Allemaal bedankt voor jullie reacties en lovende woorden op de foto's van mijn vorige blog "Helleborus niger". De laatste twee foto's werden het meest als favoriet genoemd, direct gevolgd door de nummers 1 en 2.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. Of course I will visit you on your own blog, although it may take sometimes a little longer.

Groetjes/Greetings, Joke

zaterdag 9 februari 2013

Helleborus niger


De Helleborus niger is één van mijn lievelingsplanten. Vroeg in het voorjaar bloeit deze eeuwenoude plant, soms al in januari en door de sneeuw heen, met prachtige witte bloemen. Als je de bloemen goed bekijkt lijkt het net alsof de meeldraden een vrolijk dansje rondom de stamper maken, terwijl de spierwitte bloemblaadjes eronder een prachtig decor vormen.

Helleborus niger is one of my favorite plants. In early spring this ancient plant blooms with beautiful white flowers, sometimes already in January and in the snow. If you look closely at the flowers it almost seems that the stamens make a merry little dance around the pistil, while the pure white petals form a beautiful background underneath .







De verhalen over deze plant zijn prachtig. De giftige plant werd vroeger vaak gebruikt als heksenkruid. De legende dat de bloem voor het eerst is gezien toen het Kerstkind werd geboren -en zo ook aan de naam Kerstroos komt-  is veel lieflijker. Door de bittere tranen van een arm herderinnetje, dat huilde omdat ze geen geld had om cadeau’s voor het kindje te kopen, smolt de sneeuw en groeiden er plotseling planten met spierwitte bloemen. Ze plukte ze en bracht ze naar het Kerstkind.

The stories about this plant are interesting. The poisonous plant was often used as a witch herb. The legend that the flower for the first time was seen when the Christ child was born, is much more lovely. It is even the reason why the Helleborus niger is called a Christmas Rose. The bitter tears of a poor shepherdess, who was crying because she had no money to buy gifts for the baby, melted the snow. Suddenly grew on that place plants with pure white flowers (the Hellebore). She picked them and brought them to the Christ Child in Bethlehem.






Ondanks mijn “groene vingers” vind ik het geen gemakkelijke plant in de tuin. Daarom koop ik elk jaar een losse plant die ik in een pot bij mijn voordeur zet. Het handige daarvan is dat ik de plant meteen als foto-object kan gebruiken en binnen kan zetten als dat nodig is. Momenteel ben ik bezig om “wit” goed in te leren schatten, zodat ik op momenten dat ik snel moet fotograferen, enigzins weet hoe ik mijn camera moet instellen. Prima oefenstof dus. Dan is er alleen nog het probleem dat elk beeldscherm de kleuren  anders weergeeft.....

Although I am good with plants, if I may say so myself, I think it isn’t an easy plant in the garden. Often I can’t find it back the next year. So I buy every year a new plant and place it as a welcome in a container near the front door. At the same time is it handy to have it in a container, because I can use it as photo-object and put the plant inside if I want to. Currently I am learning to assess "white" properly, so I can set my camera easier at the right settings under circumstances when I have to hurry. Excellent practice thus. The only problem left is that each monitor displays colors differently.






Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
Enlarged the photos are even more beautiful. Click on the first picture.


Allemaal bedankt voor jullie reacties, adviezen en lovende woorden op de foto's van mijn vorige blog "Een zee vol ijs". De meest favoriete foto was de laatste foto met de vuurtoren in de verte, direct gevolgd door de 2e foto met de weerspiegeling van de wolken op het ijs.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. Of course I will visit you on your own blog, although it may take sometimes a little longer.

Groetjes/Greetings, Joke

vrijdag 1 februari 2013

Een zee vol ijs.................Sea full of ice


An English version between photo 1 and 2


De witte winterwereld, die kort geleden nog zulke prachtige beelden opleverde, heeft ons inmiddels, bijna ongemerkt, verlaten. Het ging allemaal zo snel dat het leek alsof we wakker werden uit een mooie droom, waarvan we -net wakker- nog even nagenoten, maar ons helaas meteen moesten realiseren dat het niet meer dan een mooie droom was geweest. In één keer werden we met beide benen terug gezet in een soort natte herfstachtige omarming van de natuur, waarbij het toch even duurde voordat de werkelijkheid tot ons doordrong. Terug naar het natte grijze en onstuimige weer dus.

Alsof de vorst zelf ook nog geen afscheid wilde nemen, liet hij zich uit het Markermeer niet onmiddellijk verdrijven. Met man en macht verzette hij zich daar tegen zijn gedwongen vertrek. Terwijl de sneeuw toch allang verdwenen was en de temperatuur opliep naar tien graden boven nul, leek de uitgestrekte ijsvloer die het Markermeer bedekte, nog lang aardig in tact te blijven. Maar uiteindelijk maakten golven en wind er definitief een einde aan door grote barsten in de mooie gladde vloer te maken. Met harde knallen barstte die, waarna de golven er grote platen ijs uit tilden, die uiteindelijk tegen de dijken werden vermorzeld. Steeds meer ijs verzamelde zich daar, opgehoopt tot enorme bergen.

Op één van de spaarzame zonnige momenten maakte ik, samen met tientallen andere fotografen, bij Marken onderstaande beelden van “Een zee vol ijs”.

Achter de ijsvlakte ligt Marken

The white wintry world, which recently offered us such wonderful images, has -almost unnoticeably-  disappeared in the mean time. It all happened so quickly that it seemed as if we woke from a beautiful dream. A dream, that we -just awakened- still could remember so well, but of which we unfortunately and immediately had to realize that it was no more than a beautiful dream. Suddenly we found ourselves again in a kind of wet autumnal embrace of nature and it took us still a while before realising that this was reality. So we were back again in the wet, gray and stormy weather.

As if the frost himself didn't want to say farewell so soon, he was determined to stay in the Markermeer( a former sea-arm, now cut off by a dike). Fierce he fought against his forced departure. While the snow had already gone long since and the temperature had risen to ten degrees above zero, it seemed that the extensive ice surface that covered the enormous lake, was still quite intact. But at last the waves and wind brought it to an end by making large cracks in the beautiful smooth floor. It bursted with loud bangs and the waves lifted big slabs of ice, which were finally crushed against the dikes. More and more ice was gathered and piled up in huge mountains.

In one of the few bright and sunny moments, I made, along with dozens of other photographers, in the surroundings of Marken (the Netherlands) the next images of "A Sea full of Ice".


De kust vlakbij Monnickendam. De wolken werden weerspiegeld in de nog redelijk in tact zijnde ijsvloer.

Vuurtoren  Het Paard van Marken. 

Een losgeslagen ijsplaat. Aan de horizon de Houtribdijk vlakbij Lelystad..

Het ijs uit het Markermeer kruit tegen een strekdam op. Deze dam houdt in eerste instantie het ijs op afstand van de vuurtoren.

Het ijs ligt tegen de hele dam op. Vanwege de massa's mensen heb ik geen  foto's dichterbij willen maken.

Vergroot zijn de foto's mooier. Klik daarvoor op de eerste foto.
Enlarged the photos are even more beautiful. Click on the first picture.



Allemaal bedankt voor jullie reacties en lovende woorden op de foto's van mijn vorige blog "A Perfect Winter's Day". De meest favoriete foto's waren de 2e foto van de roze-paarse zonsondergang en de foto's 4 en 5 van de zonsopkomst door de mist heen.

Thanks to all my friends abroad for their spontaneous, nice comments and praising words on my last blog. From your comments I understand that you appreciate the English version. I plan to continue this. I hope we keep in touch. Of course I will visit you on your own blog, although it may take sometimes a little longer. 

Groetjes/Greetings, Joke